7. Gün

         Hiç ''Yeter'' diye bağırmak istediğin oldu mu? Benim şuan... Sadece bağırmak istiyorum. Avazım çıktığı, nefesimin yettiği, ses tellerim kanayana kadar bağırmak, bağırmak istiyorum. Ellerim titriyor. Sigara dumanından etraf bulanık. Dumanların arasından sıyrılarak yazmaya çalışıyorum. Eğer ki yazmayı bırakırsam kendime zarar vermekten korkuyorum. Ağlamaya başlarsam gözlerimin kurumasından korkuyorum.Zor tutunuyorum, zor. Her geçen saniye, artan dakikalar, bir sayı artan saatler küfrediyorlar sanki bana. Zamanında zamanı hor gördüğüm için küfrediyorlar. Zihnimde durmadan dönen dolaşan sözler, karmakarışık cümleler oluşturuyorlar. Kendimi kaybediyorum. Yolun sonunu tahmin edemiyorum. Yolda mıyım onuda bilmiyorum! Belki de kendimi zehirliyorum durmadan fikr-i beyanlarla. Sigaranın ağzımda bıraktığı tat, o temizliği özletiyor bana. Cümlelerimi anlamadan okuyor durmaksızın siliyor beni yaşamdan. Adeta yokmuşum gibi devam ediyor hayatına. Etraf kararıyor her unutulduğumda. Bir ışık süzmesi arıyorum. Çark gibi durmadan dönüyor gözlerim. Ama hala akıyor zaman ve her geçen salise siliniyorum hafızasından, gönlünden, feryadından. İstemiyorum... Bunun olmasını istemiyorum! Lakin ne bizim isteğimize göre şekilleniyor duygular ne de insanlar. Kayboluyorum... Devrik cümlelerimi okuyorum şimdi. Sanırsam akıbetimi kaybettim. Ne bir yazı düzeltiyor beni, ne de bir kitap. Kayboluyorum... Ateşle bütünleşiyorum şimdi. Çakmaktan çıkan gaz gibi bir kıvılcım bekliyorum sadece yanmak için. Kayboluyorum... Bir hafta değil, bir yıl sanki. Kayboluyorum...