Her gün oturuyorum bu boş sayfanın karşısına, birşeyler yazıyorum, eski beyazlığından eser kalmıyor. İnsanlar gibi... Doğduğumuzda bile beyaz sayfa olarak doğmuyoruz, anne karnındayken işlenmeye başlıyor bilgiler bilinç altımıza. Büyürken, her saniye, her dakika, her saat, her gün yeni birşey karalanıyor benliğimize. Çocuk oluyoruz yavaşça, en güzel dönemlerimiz. Sonra ergenlik denen lanet şeye bürünüyoruz, o da hırçın bir güzellik aslında. On sekiz oluyoruz, genç birey deniliyor artık, ama hala olgunlaşmamışız, durmadan soruyorlar; ''Ne zaman oturacak karakterin'' diye. Hiç bir zaman oturmayacak, durmadan değişicez, durmadan yeni şeyler eklenicek suretimize, her yeni insan farklı duygular yaşatacak, farklı bilgiler öğretecek bize.
Şuan telefonunu çıkarsan, numaramı tuşlasan, sadece ''Uyu artık'' diyip kapatsan, bana yeter...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.